Op de vraag hoe hij zichzelf omschrijft komt niet direct een antwoord. Uiteindelijk noemt hij zich een Veluwse jongen die in Den Haag terechtgekomen is. “Ik ben nostalgisch ingesteld, noem het maar conservatief. Daarnaast ben ik ook gewoon een nuchter en rustig persoon. Ik ben van mening dat niet alles per direct opgelost hoeft te worden.”
U hebt een gezin met opgroeiende kinderen. Bent u daarin ook de rust zelve?
Lachend: “Soms. Maar als ik zie dat het in huis een rommel is, dan wil ik dat ook zo snel mogelijk opruimen. En als ik om half tien een afspraak heb, dan wil ik niet veel later daar aankomen.”
U bent vaak te zien en te horen in de Tweede Kamer, er wordt veel over u geschreven en soms neemt u deel aan talkshows. Inmiddels bent u een bekende Nederlander. Wat doet dat met u?
“Nou, je went eraan. Soms merk ik het ook niet eens. Sophia, mijn vrouw, heeft dat meer in de gaten dan ik. Het is gewoon iets wat bij dit beroep hoort. Ik ben net nog in de supermarkt geweest. Daar kom ik gewone mensen tegen. Dan heb je het over de dagelijkse dingen in het leven. Juist over die dingen kan ik me dan verwonderen. In het parlement probeer ik die verwondering vast te houden. Wat vindt mijn buurman of de bakker ergens van?”
Hoe bent u in de politiek gekomen?
"Dat zal rond mijn vijfentwintigste zijn geweest. Ik kwam in contact met gemeenteraadsleden van de SGP en heb me toen opgegeven als lid. Kort daarna werd mij de vraag gesteld: ‘Zou je op (een onverkiesbare plek op) de lijst willen staan?’ De volgende dag moest ik daar uitsluitsel over geven. Ik heb ‘ja’ gezegd. En met voorkeurstemmen ben ik toen alsnog in de gemeenteraad terecht gekomen, terwijl ik daar niet actief campagne voor gevoerd heb. In de gemeenteraad van Nunspeet heb ik ruim zestien jaar gezeten.”
Wie heeft er veel betekend in uw leven?
Er valt een stilte. De Elspeetse politicus denkt even na. “Mijn opa Zeevat, de vader van mijn moeder. Die schaamde zich het Evangelie niet. Hij was een wijze, maar ook eigenwijze man. Jarenlang is hij ouderling geweest in de Hervormde Kerk. Hij had verdriet van kerkscheuringen. Hij was breed georiënteerd en had ook in andere kerken z’n geestelijke vrienden. Hij waarschuwde vaak ernstig en zei dan: ‘Elk uur brengt ons dichter bij de eeuwigheid’.” Stoffers stem hapert, in zijn ogen verschijnen tranen. “Onlangs kwam ik een man tegen die vertelde dat mijn opa aan hem vroeg: ‘Wat denk je van Christus?’ Daar gaat het uiteindelijk om! Rijk op aarde is hij nooit geweest. Toen oma ziek werd, bleef opa altijd voor haar zorgen. Als ik naar m’n opa kijk, ja, dan kan ik daar jaloers op zijn. Hij was en bleef gewoon, onder de mensen.”
Meer lezen? Lees heel het interview op bladzijde 8-11 van Daniël #8 (2024).