Ik zie woorden, zinnen rijgen zich aan een, maar aan het eind van de pagina, weet ik niet meer wat ik heb gelezen. Ik begin opnieuw. Vol aandacht. Halverwege de pagina weet ik niet meer waar het in het begin over ging. Weet je wat? Ik begin opnieuw. Weer lees ik de woorden. Voor de derde keer. Maar al snel gaat het weer hetzelfde. Ik zucht en begin nog een keer. Nu kom ik iets verder, maar na anderhalve bladzijde hoor ik ineens een zachte snurk. Ik ben blijkbaar een beetje weggedommeld. Met een zucht leg ik het boek maar weg. Terug in de boekenkast. Een andere keer maar weer eens proberen.
Intussen voel ik me wel schuldig. Ik moet meer lezen, hoor ik om me heen. Maar het lukt me niet. Die platte letters op dat witte (of vergeelde) papier dringen zo slecht tot me door. Het enige wat soms helpt, is hardop lezen en er direct over praten, maar dat is niet helemaal de bedoeling van lezen. Trouwens, de rest van mijn familie vindt dat ook niet zo prettig…
Een gevoel van machteloosheid overvalt me. Natuurlijk, de Bijbel is het geschreven Woord. Die zijn het die van Mij getuigen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dat te ontkennen.
Wat mij wel helpt? Een dagtekst op mijn telefoon aan het begin van de dag, een geluidsfragment dat iemand deelt, een opname van een lezing of een preek. Onderweg naar mijn werk, in de stilte van de auto kan ik daarnaar luisteren en daarover mediteren. Daar kan ik van genieten. Dat zet me stil. Soms een bemoediging, soms een bestraffing om de nieuwe dag mee in te gaan.
Ondertussen vraag ik me af of dit goed is. Ben ik teveel kind van deze tijd geworden? Nog een reden om me schuldig te voelen. Misschien moeten we op zoek naar nieuwe manieren om het oude goud niet te laten verstoffen.
Tja, intussen zit ik er mee.
P.S. Knap trouwens dat je deze hele column hebt gelezen.
Jaco Pons