“Mevrouw, mogen wij nog even naar de bieb?” Drie paar ogen kijkt me aan. “Ga maar vlug! Enne, terugkomen met een boek op niveau hè”, roep ik de weglopende meiden na. Een aantal van de derdeklassers is al helemaal van de wereld. “Tien minuten lezen zijn begonnen”, toeter ik tegen de rest. “Snaveltjes toe, geniet van het lezen!” Mijn eigen leesboek ligt ook naar me te knipogen, maar ik zie dat nog niet iedereen in leesmodus is. Een rondje door het lokaal dan maar…
“U zei dat dit boek geen literatuur is, maar ik vind het wel!” zegt Rick. “Oh interessant”, zeg ik, “vertel eens?” Een groepje leerlingen mengt zich in de discussie. Met een schuin oog wordt er naar de klok gekeken; docent aan de praat houden betekent natuurlijk minder le(e)stijd. Vanuit mijn ooghoeken houd ik de klas in de smiezen. Zit daar nu iemand in een aardrijkskundeboek te lezen? Waarom slaat dat meisje achterin geen bladzijde om? En dat ding daar, is dat een e-reader of een telefoon?
We zijn bijna vijf minuten verder, maar nog steeds is niet iedereen verzonken in een wereld buiten het klaslokaal. Behalve Tim dan. Hij zit lekker te dromen. “Moet je niet lezen?” fluister ik vriendelijk en dringend tegelijk. “Stom verhaal, mevrouw” en hij schuift het boek aan de kant. “We kunnen wel een keer in de schoolbieb kijken welk boek beter bij je past?” opper ik. Ik krijg de ‘u-bent-een-best-mens-maarik-wil-liever-niet-met-u-in-de-bieb-gezien-worden’-blik. Ook goed. Ik loop vlug verder, signaleer dat de docent Engels ook leesboekjes heeft uitgedeeld. Tot mijn verbazing stel ik vast dat Laura nog helemaal geen boek voor haar neus heeft. “Mag ik anders die ene uit uw kast?” “Tuurlijk joh”, zucht ik vermoeid.
Nog drie leesminuten te gaan. De deur vliegt open, het olijke drietal stapt weer binnen. Ze zwaaien vrolijk met hun buit: drie boeken van een serie op brugklassersniveau. Een tweede zucht houd ik binnen. Gelukkig voor de meiden word ik afgeleid door twee jongens die samen over één leesboek gebogen zitten. Ze hebben de slappe lach. “Zo grappig dit, mevrouw”, hikken ze. “Lezen jullie anders op de gang maar even verder”, zeg ik in een wanhopige poging om de rust weer terug te krijgen.
Lekker ontspannen begin dit, mopper ik in mezelf. “Nog twee minuten volhouden jongens, dan kan ik zelf ook nog even lezen”, zeg ik tegen de groep. “Mevrouw, anders houdt u zelf ook even een poosje uw mond?” vraagt Marcel met grote glimogen. “Ik probeer te lezen!”
Annerieke van Haaften