Het valt me altijd op bij het doopformulier. Voorafgaand aan de doop wordt gebeden of de Heere wil geven dat het kindje “dit leven (hetwelk toch niet anders is dan een gestadige dood) om Uwentwil getroost verlate...". Daar staat zomaar tussen haakjes een definitie van ons leven! En wat voor één! Ons leven? Dat is niets anders dan een gestadige dood zegt het doopformulier, niets anders dan een steeds doorgaand sterven.
Waarom? Waarom zo somber? Omdat we buiten het paradijs leven. Omdat we geboren worden buiten het koninkrijk van God. Ons leven is geen paradijs-leven meer. Integendeel, we leven onder de toorn van God. Jouw ouders hebben dat beleden toen jij gedoopt werd. En de kerkelijke gemeente belijdt dat elke keer opnieuw als er een kindje gedoopt wordt. Zelf mochten we onlangs onze zoon laten dopen. Geloof ik echt dat dit allemaal waar is?
Ja, ja, we belijden dat we zonder geloof God niet kunnen behagen. Dat we zonder wedergeboorte het koninkrijk van God niet zullen zien. Dat bekering echt nodig is. Maar hoe vaak blijkt niet uit ons gedrag dat we proberen weer een paradijs op te bouwen? Dat we van ons leven weer een paradijs-leven willen maken? Door wat we allemaal willen bereiken, hoe oud we denken te worden, in de vakantieplannen die we hebben… Hoezo een voortdurend sterven?
Weet je hoe deze zin in het doopgebed eindigt? De Heere werd aangeroepen of jij en ik zonder verschrikken voor Zijn rechterstoel mogen verschijnen. Door Hem, onze Heere Jezus Christus. Daar wil het doopformulier naartoe!
Tussen haakjes of niet: deze woorden zijn uitroeptekens waard.
Frank van Putten