Met enige regelmaat hoor je tijdens een kerkenraadsvergadering iemand zeggen: 'Je spreekt de jongeren eigenlijk niet genoeg.' Vervolgens vinden we het wellicht vreemd dat de jongeren zich niet zo gemakkelijk in het hart laten kijken. Maar, is dat wel zo vreemd als er geen individuele aandacht kan worden geschonken aan de catechisant?
Kan dit ondervangen worden?
Dat hangt heel erg af van de grootte van de groep en van de beschikbaarheid van de catecheet. Maar het is het overdenken waard, om aan het einde van de catechisatieles zogenaamde tienminutengesprekjes te plannen. Wat is het belangrijk om als catecheet in een veilige setting van hart tot hart met de catechisant te kunnen spreken. Het zou zo goed zijn als we zouden weten wat er in de harten van onze jongeren omgaat. Hoe het in het maatschappelijke leven met de jongere is gesteld.
In de casus zien we dat Martine heel zenuwachtig is om in gesprek te gaan met diakan Vermeer. Mogelijk, omdat ze nog nooit echt van hart tot hart met een catecheet gesproken heeft. Na het gesprek voelde Martine zich overigens opgelucht. Het gesprek was heel open en allerlei dingen konden worden besproken. Martine kreeg zelfs antwoorden op haar vragen die ze tijdens het huisbezoek niet eerder durfde te stellen. Nu had ze onverdeelde aandacht. Nu was er ruimte en gelegenheid. Fijn dat gesprekje!
Is het mogelijk om als catecheet in uw gemeente gesprekjes te plannen met uw catechisanten? Ook als dat wellicht 'vrije' tijd van ons eist?