We hadden een  gesprek over geloven en hoe hij de stem van de Heere weleens hoorde. Hij was open en eerlijk en bekende dat hij het lastig vond om er over te praten. Vooral in de kerk. “Ik ben bang dat ik de verkeerde woorden gebruik. Of dat ik niet de juiste dingen zeg. Alles wat ik zeg, wordt naar mijn gevoel direct beoordeeld en langs een meetlat gelegd.” Ik moest eraan denken toen ik pas een oud Joods verhaal las.

Jongeren en media. Een beladen thema. Al jarenlang. Ook in het jeugdwerk. Of het nu gaat om speelfilms, mobieltjes of games, jongeren zetten zich schrap als je erover begint. Ouderen hebben er vaak stellige meningen over, die lang niet altijd matchen met opvattingen van jongeren over dit thema. Leidinggevenden en andere opvoeders voelen zich soms ook machteloos en doen dan maar weinig of niets. Dat helpt jongeren zeker niet.

Wat heeft jeugdwerk te maken met een academisch debat van vierhonderd jaar geleden? Het lijken twee werelden, met een gapend gat in tijd ertussen. Wij kunnen ons ook niet meer voorstellen dat een theologisch geschil over de uitverkiezing ons land op de rand van een burgeroorlog bracht. Ik heb het over de discussie tussen de Leidse hoogleraren Gomarus en Arminius. Een geschil dat beslecht werd op de Synode van Dordrecht, vierhonderd jaar geleden. Heeft dit allemaal iets te maken met jeugdwerk en moet je jongeren van nu vermoeien met een discussie van toen? En zijn die Dordtse Leerregels, die toen zijn opgesteld, niet voor theologische fijnproevers?

“Zullen we een patatje halen?” ”Oké, ik fiets op de terugweg wel langs de snackbar”, app ik terug. Even overweeg ik om alvast te bellen en de bestelling door te geven. Scheelt weer tijd. Ik besluit toch om de tijd te nemen en te wachten op mijn bestelling, die ik bij de balie van de pas geopende vetbakker doorgeef

Wie kent deze vraag nu niet! Ouderen, jongeren, opvoeders, docenten, hulpverleners, ambtsdragers, iedereen. Voor hoeveel mensen is het antwoord op deze vraag een negatief antwoord geworden? Hoeveel kerkelijke jongeren (en ouderen) hebben hiermee de kerk vaarwel gezegd?

"Mensen zijn net parasieten. Ze vermenigvuldigen zich snel en leven ten koste van de aarde." Een bewering die iemand deed in een gesprek over de milieuproblemen. De wereldbevolking groeit hard met tientallen miljoenen per jaar. Daar komt nog bij dat de welvaart in grote delen van de wereld  toeneemt. Dat betekent dat miljarden mensen net zo luxe gaan leven als wij. Waar moet al dat eten vandaan komen? En al die grondstoffen? Wat blijft er over van de natuur? En waar moeten al die bergen met afval blijven?